สุดยอดเลยครับ จอดกันลืมไปเลยว่ามีรถคันอื่นต้องใช้ด้วย   ผมต้องผ่านทุกวัน เช้าไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไร

แต่ตอนเย็นเวลากลับบ้านครับ ต้องขับรถไปอีกเลนหนึ่งเลยทุกวัน  ขับรถต้องระวังตัวเองตลอดครับ

เราเห็นใจผู้มาใช้บริการของโรงพยาบาล   แต่ผู้มาใช้บริการไม่เคยเห็นใจคนใช้รถแถวหน้าโรงพยาบาลเลย

ครับ  ตำรวจจราจรปีหนึ่งมาสองครั้งได้ครับไล่รถ 1 วันหยุดไปครึ่งปี  เดี่ยวค่อยมา 

อย่าคิดมาเลยเรื่องนี้หากสงสัย ก็ดูจุดอ่อนคนไทยซิครับ 

หน้าตลาดสะพานวังยาวไกล้สี่แยกต้นหมอ ลองไปเย็นๆดูซิครับว่าเป็นจริงที่ต่างชาติได้กล่าวไว้หรือไม่  ไม่อายชาวต่างชาติก็อายตัวเองบ้างซิครับ เดินไกลซักนิดก็ไม่น่าน่าอายคน

แย่มากๆๆๆๆๆๆ ครับ คนตรัง(บางคน) เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ใช่เฉพาะหน้าควนหาญนะครับที่อื่นๆก็เหมือนกัน มักง่ายพอพี่หนูผีมาล๊อคล้อรถก็โวยวาย ไอ้พวกนี้ไม่เคยเห็นความผิดของตัวเองหรอกครับ เอาแต่ความสะดวกของตัวเองจนกลายเป็นนิสัยมักง่าย

ก็ยังงี้แหละครับ ตรงไหนที่คนมากๆรถราต้องมากเป็นเรื่องปกติแล้ว

หน้าโรงบาล ตลาดนัดกองทุน หน้าตลาดสด หลังตลาดสด จอดกันมั่วไปหมด

แต่ถ้าพวกเราช่วยๆกันคนละไม้ละมือ เรื่องเหล่านี้ก็ผ่านไปด้วยดีครับ

แต่ตลาดนัดกองทุนนี่ผมว่าเค้าจอดน่าหวาดเสียวดีครับ ตรงโค้งน่ะ รถยนต์จอดท้ายแยงออกมากลางเลนเลย

จอดไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ย้ายโรงพยาบาลไปอยู่ที่อื่นครับ  หาที่กว้างๆ ให้พอๆ กับ มอ.  รถจะได้มีที่จอด  แต่ ทางออกที่ดี รพ. ควรสร้างที่จอดรถให้กับ คนมารับบริการและ ข้าราชการให้เพียงพอ เพราะรถเจ้าหน้าที่ รพ. เองก็ยังถูกขูดรายวัน เนื่อจากจอดขวางเพื่อนบ้าง มันเป็นอย่างนี้จริงๆ มองแค่รถบนถนนไม่ได้ อยากให้มองปัญหากว้างๆ  รถล้นออกมาจาก รพ. เนื่องจากด้านในที่ไม่พอ  รพ. ตรัง ควรรับผิดชอบ สร้างที่จอดรถสัก 10 ชั้น จอดได้สัก 500 คันก็น่าจะพอครับ  งบไม่พอลองปรึกษา สส. ตรัง  ดูบ้างก็ได้ ครับ

เห็นด้วยกับความเห้นที่12ในการของบประมาณสร้างที่จอดรถ แต่ถ้าของบจัดการฐานข้อมูลคนไข้หรือผู้ป่วยก่อนได้มั้ยครับ ไปดูสิครับยังใช้กระดาษบันทึกอยู่เลย เวลาคนป่วยไปหาทีก็ต้องใช้เวลาค้น(ไม่เชื่อไปยืนดูสิครับ ผมลองมาแล้ว สมัยที่แม่ผมป่วยและเสียที่โรงพยาบาลแห่งนี้ หรือสมัยที่ผมมาขอยาไปรักษาภรรยยาผม) ตึกใหม่ที่กำลังสร้างมีน้องๆที่ทำงานในนั้นบอกว่ามาจากการเรียกร้องของผมตอนที่แม่ผมไปรักษาแต่สุดท้ายท่าก็เสียที่นั่น ผมต้องไปบอกท่านรัฐมนตรีสาธารณสุขที่มาเยี่ยมนักกีฬาแล้วผ่านห้องที่แม่ผมนอนรักษาตัวอยู่ รู้มั้ยครับว่าโรงพยาบาลบอกว่ามีเครื่องช่วยหายใจไม่เพียงพอ ให้ญาติๆทำใจ ผมพยายามดิ้นรนจะเปลี่ยนไปที่อื่นก็ไม่ได้เพราะไม่สามารถเคลื่อนย้ายผู้ป่วยได้ สุดท้ายโรงพยาบาลให้นอนรอ ผมจะซื้อเครื่องมาเองก็ใช้เวลาอีก สุดท้ายยังดีที่ท่านรัฐมนตรีมาในวันนั้น ผมเลยขอให้ท่านช่วยและขอเครื่องช่วยหายใจให้กับจังหวัดด้วยเพราะทางโรงพยาบาลบอกว่ามีแค่ 6เครื่องแล้วมันจะเพียงพอกับจำนวนผู้ป่วยทั้งจังหวัดได้อย่างไร สุดท้ายผมไปติดต่อขอเกล็ดเลือดที่นั่นอีกครั้งก็มีคนบอกว่าเขาให้งบมาสร้างตึกเพิ่มแวก็ซื้อเครื่องมือใหม่ด้วย มาจากคนที่ไปพูดกับรัฐมนตรีกระทรวงเขาจึงให้งบมา นี่ก็เหมือนกันครับต้องไปขอรัฐมนตรีครับจึงจะได้ที่จอดรถ  อ้อแต่ระวังนะครับพวกพนักงานในนั้นมันยึดทำจ้าวหมดแหละครับ ขนาดเครื่องว่างอยู่มันก็บอกว่าไม่ว่าง ห้องว่างมันก็บอกว่าเต็ม เกล็ดเลือดถ้าไม่มีเส้นมันก็ให้จ่ายเงิน  ยาดีๆมันก็เก็บไว้ใช้เองแล้วเอายาถูกๆมาให้เรา ถ้าสร้างที่จอดรถเดี๋ยวมันก็จอดกันเองเต็มหมด ชาวบ้านอย่างเราๆก็อยู่อย่างเดิม

แท้ที่จริง ในสังคมบ้านเรา มีหลายเรื่องที่ต้องช่วยกันแก้ไข ปรับปรุง ที่ "ตัวเอง" ทั้งสิ้น .. เรามีแบบอย่างที่มาจากครอบครัว จน

ถือปฎิบัติ เป็นประเพณี เป็นวัฒนธรรม จนยากที่จะแก้ไข ให้ตัวเรามี "วินัย" .. ศึกษากฏระเบียบของสังคม .. และถือปฏิบัติเพื่อ

การอยู่ร่วมกัน อย่างสันติ ในสังคม .. สำหรับสถานะการณ์ที่เป็นเช่นนี้ หากยากที่จะแก้ไข .. ก็ต้องปล่อยให้ เละ จนทุกคนรู้สึก ว่า

ถูกกระทบ .. วันนั้นคือวันที่ทุกคนจะต้องมานั่งคุยกัน เพื่อหาทางออก ..

ใช่ครับคุณไท  นัดรวมตัวเลยครับจะได้มาคุยกันแล้วหาทางแก้ไขกับหลายๆปัญหาที่เกิดขึ้น

ผมไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่เพราะเคยเข้าร่วมโครงการทับเที่ยงน่าอยู่2550(โครงการนี้เริ่มทำในปี2545) โดยมีเทศบาลเป็นเจ้าภาพจัดสัมมนาทุกหน่วยงานทั้งภาคประชาชน ราชการ รวมไปถึงกลุ่มต่างๆมาระดมความคิดกันและแบ่งเป้นกลุ่ม แต่ละกลุ่มก็จะแยกกันไปตามงานที่ตัวเองคิดว่าอยากทำเช่น แก้ปัญหาการจราจร การอนุรักษ์วัฒนธรรม สิ่งแวดล้อม รู้มั้ยครับหลังจากจบสัมมนาไป2-3เดือนก็ยังมีการรวมกลุ่มที่จะทำอยู่ประปราย หลังจากนั้นก็หายไปเอง ปัญหาคือมีคนแค่ไม่กี่คนในกลุ่มแล้วทางเจ้าภาพเองก็ไม่สนใจ รวมถึงหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็ไม่ให้ความร่วมมือ ที่ชัดเจนคือปัญหาการจราจร ตำรวจไม่เคยมาเข้าร่วมและรับฟังปัญหาพร้อมการแก้ไข แค่ถามว่าคิวมอไซมีกี่คิวเขาก็ตอบไม่ได้ทั้งที่ใครจะตั้งคิวมอไซก็ต้องไปบอกเขา ทำให้กลุ่มที่รวมตัวขึ้นมาก็แยกย้ายกันไปเรื่อยๆจนไม่มีแล้วครับ แต่นั้นเมื่อ 8ปีที่แล้ว

ครั้งนี้คุณไทจะทำอย่างไรครับ หรือจะนัดชาวตรังโซนที่มาเปิดกระทู้ ตอบกระทู้ แล้วมาร่วมคุยกัน แล้วชี้ประเด็นที่คิดว่ามีปัญหาและแนวทางแก้ไข แล้วทำเป็นหนังสือนำไปยื่นกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เราจะได้อยู่ร่วมโดยสันติ ผมสนับสนุนแนวความคิดคุณไทนะครับที่ว่าถึงวันที่ทุกคนจะต้องมานั่งคุยกันเพื่อหาทางออก