คุณครูควรสอนเด็กอย่างละเอียด เด็กจะได้มีความรู้แน่นๆ จะได้ทำข้อสอบได้เยอะๆ

เด็กเด๋วนี้เรียนอ่อนลงเพราะ มีHi5 มีอื่นๆอีกมากมาย ไม่เหมือนสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่ ไม่ม อะไรเลย

จึงดูแต่หนังสือ เลยเรียนดีกว่า เดะสมัยนี้

คำพูดนี้ เอามาจาด อ.ปิง แห่ง ดาว้อง

รู้ได้ไงว่าเด็กสมัยนี้เรียนอ่อนลง  เอาอะไรมาวัดอ่ะคับ???

ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ

สำหรับ คห 7 และ 8 ขออธิบายดังนี้ครับ

คือเนื่องจากเมื่อสองสามวันก่อนผมมีโอกาสได้เจอกับ อ.ม.บูรพาและ อ. ม.บางพระครับ และได้สนทนากันพักใหญ่ ท่านก็เล่าให้ฟัง พร้อมกับนั่งคิดวิเคราะห์ในประเด็นนี้กันคร่าวๆเลยเกิดข้อสงสัยจึงนำมาโพสถามท่านที่พอจะรู้ และ/หรือมีข้อมูลที่ชัดเจนกว่าน่ะครับ  ท่านเล่าว่า"เดี๋ยวนี้ นิสิตดรอปวิชาพื้นฐานกันเยอะประมาณ 50% รวมถึงที่ไม่ดรอปก็ติดเอฟกันมาก ประมาณ 40% เช่น ฟิสิกส์ครับและสัดส่วนนี้ก็มากขึ้นทุกๆปีครับ"ซึ่ง คณะ อ. ผู้สอนก็เป็นคณะเดิม รวมถึงข้อสอบก็ไม่ยากไปกว่าเดิม  จนต้องตั้งคณะกรรมการมาตรวจสอบกันอย่างจริงจังเลยทีเดียว และเหตุการณ์ลักษณะนี้ก็เกิดขึ้นกับหลายๆมหาวิทยาลัยครับ

อย่างที่บางพระก็คล้ายๆกันครับพบแนวโนมว่าว่านิสิตมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแฉลี่ยต่ำกว่าปีก่อนๆครับ  อ. บางท่านกล่าวว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับ พรบ.การศึกษาแห่งชาติปี 45 ที่เน้นให้ผูเรียนมีความรู้หลากหลายในแต่ละสาขาวิชา จนอาจทำให้ความเข้มข้นของเนื้อหาน้อยกว่าเดิม ทำให้เด็กมีพื้นฐานตั้งแต่ระดับมัธยมศึกษาที่ต่ำกว่าเดิม  (อ. ท่านบอกว่า ครูมัธยมหลายคนบอกท่านมาอีกที )หลายท่านกล่าวว่าเด็กปัจจุบันเขียนอัตนัย(เรียงความ)ได้ไม่ดีเท่าที่ควร

ไอ้ตัวผมก็ต่ำต้อยไม่รู้จักคนที่มีความรู้พอจะฟันธงได้จึงนึกได้แค่เรื่องปัจจัยทางสังคมต่างๆนานา เช่น  สื่อที่ไม่ดี ตัวอย่างที่ไม่ดี(ผู้ใหญ่อย่างเราๆนี่แหละครับ)การพนัน ยาเสพย์ติด นโยบายที่ไม่ดีของรัฐ  ระบบทุนนิยมอำนาจ เส้นสาย  สถาบันครอบครัวที่อ่อนแอลง ซึ่งทุกเหตุทุกปัจจัยก็เกี่ยวเนื่องกันหมดล่ะครับ 

 ตัวผมเองมีความกังวลและอยากให้มีคนรู้จริงมาช่วยไขความจริงเรื่องนี้จะได้หาแนวทางจัดการที่พอจะทำได้อย่างถูกต้องเหมาะสมและทันท่วงที ก่อนที่อะไรๆจะสายเกินแก้ครับ

ขอขอบคุณทุกความคิดเห็นจริงๆครับ ทุก คห.มีประโยชน์และหวังว่าทุกท่านคงจะช่วยกันคนละไม้ละมือให้สีงคมเราไม่แย่ไปกว่านี้ครับ ขอบคุณครับ

กระทู้นี้ดีต่อการลงความเห็นน่ะครับแต่ร้อยคนก็จะร้อยความเห็น ไม่ตรงกันสำหรับผมขอแยกเป็นข้อ ๆ น่ะครับ
ที่ทเด็กสมัยนี้เรียนอ่อนลงก็เพราะว่า

1.สิ่งยั่วยุเยอะมาก เช่นเกมส์ออนไลน์ โรงหนัง ห้าง มอไซเพื่ออวดสาว เป็นตันสิ่งพวกนี้ดึงดูดน้อง ๆ ให้เล่นให้เที่ยว
จนบางครั้งก็ลืมหน้าที่ทของตัวเองไปเลย แต่ก็ว่าไม่ได้ เพราะในกทม.ห้างเยอะสิ่งยั่วยุเยอะกว่าที่ตรังอีกแต่ทำไมน้อง ๆ
ในกทม ถึงเรียนเก่งกว่าเด็กต่างจังหวัด (เทียบจากส่วนมาก)

2.พ่อแม่ผู้ปกครองสมัยนี้ไม่ค่อยมีเวลาให้กับลูก ๆ โดยเห็นแก่การทำมาหากินเพื่อเลี้ยงครอบครัวซะส่วนใหญ่ แต่ก็ว่า
ไม่ได้อีกเพราะถ้าไม่ทำงานจะเอาอะไรมากิน  แล้วถ้ามัวแต่ทำงานจะเอาเวลาไหนไปสอนลูก เวลาช่วงเย็นที่ลูกกลับจาก
โรงเรียนจะได้มานั่งคุยกันซะกี่นาทีเชียว

3.ตัวเด็กเอง สันดานของเด็กถ้ารักดี พ่อแม่สอนนิด ๆ หน่อย ๆ รับฟังปฎิบัติตามตั้งใจเรียนหนังสือ ไม่นอกกรอบเด็กก็จะ
เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ

4.ตัวผู้ใหญ่เอง มักจะทำตัวผิด ๆ ให้ลูกเห็นอยู่บ่อย ๆเช่นชอบสูบบุหรี่ ทานเหล้าใบน้าน ทะเลาะเสียงดัง แว๊นมอไซ
บ้าวัตถุ เมื่อลูก ๆ เด็ก ๆเห็นก็อยากทำตามบ้าง สุดท้ายก็ไม่รักเรียนอีกตามเคย

5.โรงเรียน+คุณครู ต้องยอมรับเลยว่า ตั้งแต่อายุ 3 ขวบ - 22 ปี หรือตั้งแต่อนุบาล-รับปริญญา เวลาส่วนใหญ่จะอยู่ที่สถาบัน
การศึกษา ถ้าคุณครูไม่อบรมนักเรียน หรืออบรมแบบผ่านไปที ช่างมัน หรือโรงเรียนมีการสอนที่ไม่รัดกุมไม่มีคุณภาพ
แบบนี้เด็กจบมาก็จะไม่มีคุณภาพอีก

ขออิงถึงความเห็นที่ 10 นิดหนึ่งน่ะครับ ในฐานะที่ผมเป็นคนที่เพิ่งเรียนจบและอยู่ในวัยเริ่มทำงาน
ผมว่า เรื่องที่ทอาจรย์มหาวิทยาลัย มากล่าวเช่นนั้น ต้องโทษทางสถาบันและทางอาจารย์อย่างเดียวเลยครับ
เด็กไม่ผิดหรอกครับ เพราะอย่าลืมว่านั่นเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐบาล เด็กที่เข้าได้คือเด็กที่สอบเข้าไป
เด็กสอบเข้าไปได้แล้ว ก็แสดงว่าเด็กคนนั้นมีประสิทธิภาพสามารถเรียนในคณะนั้น ๆ ได้ เพราะสอบเข้าน่ะครับ
ไม่ได้จับฉลากเข้า ทั้งนี้ การที่เด็ก Drop หรือติด F เยอะ ๆนั้นก็ไม่ได้แปลว่าเด็ก โง่ อีกมุมหนึ่งคือ อาจารย์สอนไม่เข้า
ใจสอนไม่รู้เรื่อง จะบอกว่าสอนแล้วเด็กไม่ฟังก็ไม่ได้ เพราะตัวอาจารย์เองจะต้องมีเทคนิคการสอน ทำอย่างไรให้นักเรียน
สนใจ เนื้อหาด้วย เรื่องแบบนี้มีทุกมหาวิทยาลัย

อีกอย่างเรื่องเรียนติว อันนี้ผมขอยกมือสูง ๆเห็นด้วยอย่างยิ่งว่านักเรียน ม.ปลายทุกคนควรติว
กับสถาบันดังๆ ชั้นนำ เสียเป็นหลักหมื่นก็เสียไปเถอะ เพราะการเรียนต่อในคณะที่ต้องการนั่นหมายถึง
มันจะเป็นวิชาชีพติดตัวไปจนตาย บางคนอยากเป็นพยาบาล ก็ต้องติว+อ่านหนังสือเยอะ ๆ เพราะถ้าสอบได้
ก็สบายไป แต่ถ้าไม่ติดละ ก็ต้องไปเรียนอย่างอื่นซึ่งอาจจะต้องจำใจเรียนเพราะคะแนนไม่ถึงหรือเข้าม.เอกชนซึ่ง
มาราคาแพง การติวเตอร์สมัยนี้ว่าไม่ได้น่ะครับ เพราะอาจารย์เค้าจะสรุปเนื้อหามาให้ มีการวิเคราะห์ถึงแนวข้อสอบ
การอธิบายให้เข้าใจแบบรวบรัด สอบเข้ามหาลัย หนังสือของม.ปลายรวมกันแล้วเป็น 40-50 เล่ม ใครจะอ่านหมด
บางทีผู้ใหญ่บางคนก็ชอบมาพูดว่า เด็กข้างบ้านไม่เห็นเรียนติวยังสอบติด วิศวะ อย่างนู้นอย่างนี้ อยากจะบอกว่า
นั่นมันก็แค่ ร้อยละ1 แล้วอีก 99 เรียนติวทั้งนั้น เอาง่าย ๆสมัยนี้ถ้าลูกบ้านไหนไม่ฉลาดจริง ก็ต้องมีเงินเยอะ ๆ
ไปเรียนเพิ่ม แล้วอนาคตจะสดใส ได้ดั่งหวังแน่นอน

ทั้งหมดนี้แหละ คือสิ่งที่เป็นไปแล้วในปัจจุบัน ^___^ 

...เด็กเรียนอ่อนเพราะอะไร?...

  คำถามนี้หากให้คนตอบคงมีเป็นล้านความคิดนะค่ะ  แต่ถ้าให้แสดงความคิดเห็น

คงขอตอบสั้นๆค่ะว่า  บางทีไม่ใช่เด็กเรียนอ่อนลงนะค่ะ  แต่เรื่องการ Drop หรือติด F เยอะขึ้น

ลองมองดีๆนะค่ะว่า ใช่เกิดจากความอดทนต่อการเรียนที่ต่ำลงหรือไม่?

    มีคำๆหนึ่งนะค่ะที่เคยอ่านเจอมาในบทความทางการศึกษาใหม่ว่าเด็กยุคใหม่มี AQ น้อย (Adversity Quotient)

หรือความสามารถในการฟันฝ่าอุปสรรค คนที่จะประสบความสำเร็จ

  ขอยกบทความความรู้มาให้ลองอ่านดูนะค่ะว่าเห็นด้วยหรือไม่ ?

เมื่อวันที่ 18 มิถุนายน ดร.จิตรา ดุษฏีเมธา ประธานโครงการศูนย์ให้คำปรึกษาและพัฒนาศักยภาพมนุษย์ มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ (มศว) กล่าวถึงการวัดความสำเร็จของมนุษย์ว่าในอดีตว่าต้องมีร่างกายแข็งแรง กำยำ ดูได้จากในอดีตตั้งแต่สมัยกรีก โรมัน หรือในสมัยอยุธยา ต่อจากนั้นเชื่อว่าคนที่จะประสบความสำเร็จได้นั้น ต้องเป็นคนที่มีไอคิว (Intelligence Quotient) ดี ฉลาด แต่ความฉลาดเพียงอย่างเดียวก็เริ่มทำให้คนไม่ประสบความสำเร็จ จะเห็นว่าคนที่มีไอคิวดี มีความรอบรู้มากมายแต่เอาตัวไม่รอดเมื่อประสบปัญหาต่างๆ มีความคิดมีความฉลาดแต่ไม่มีความเฉลียว

ดร.จิตรากล่าวว่า ต่อมาเชื่อว่าเด็กหรือคนในวัยต่างๆ จะประสบความสำเร็จได้นั้นต้องมี 3 ส่วนประกอบกัน คือไอคิว (Intelligence Quotient) อีคิว (Emotional Quotient) หรือความฉลาดทางอารมณ์ รู้เท่าทันอารมณ์ตัวเองมีความหนักแน่น และที่สำคัญผู้คนเริ่มให้ความสนใจกับ เอคิว (Adversity Quotient) หรือความสามารถในการฟันฝ่าอุปสรรค คนที่จะประสบความสำเร็จอยากให้สังเกตรูปสามเหลี่ยม ซึ่งต้องมีไอคิวและอีคิวเป็นฐาน อีกส่วนหนึ่งที่เป็นยอดก็คือเอคิว

"ในปัจจุบันนี้จำเป็นอย่างมากที่คนในวัยต่างๆ ต้องมีเอคิว ซึ่งก็คือความสามารถในการฟันฝ่าอุปสรรค จะเห็นว่าคนยุคใหม่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยจะท้อง่าย ไม่สู้ ไม่อดทน คนที่ประสบความสำเร็จเกือบทุกคนต้องผ่านอุปสรรคปัญหามากมาย และที่ผ่านมาได้ก็เพราะคนกลุ่มนี้มีเอคิว" ดร.จิตรากล่าว

ดร.จิตรากล่าวด้วยว่า ระดับความสามารถของคนในการฟันฝ่าอุปสรรคแบ่งออกเป็น 3 ระดับ คือ 1.เอคิวต่ำสุดคือ พวก Quitter หมายถึงพวกที่ยอมแพ้อะไรต่อมิอะไรง่ายๆ ทำงานหรือเรียนหนักก็ไม่สู้ชอบถอยหนี จะเห็นว่าคนรุ่นใหม่เข้าข่ายกลุ่มนี้เป็นจำนวนมาก เพราะยุคสมัยที่ต้องการความรวดเร็วเทคโนโลยีที่ทันสมัย ทำให้คนยุคนี้ไม่มีความอดทนต่อการฟันฝ่าอุปสรรค การเรียนหรือการทำงานของคนยุคปัจุบันต้องมีแรงจูงใจหรือมีสิ่งของมาล่อ ขณะที่การสร้างเป้าหมายหรือแรงบันดาลใจจากตัวเองกลับไม่เกิดขึ้น 2.พวก Camper คือพวกหยุดพักกลางทาง ทำงานหรือเรียนได้ระยะหนึ่งเริ่มท้อและไม่ยอมทำต่อ 3.พวก Climber คือพวกปีนป่ายสู่ความสำเร็จโดยไม่ยอมแพ้ จึงอยากให้นึกถึงคนไต่ภูเขา คนที่มีความอดทนสูงตามทฤษฎีเปรียบเหมือนคนไต่ภูเขา เสมือนยอดเขาเป็นจุดหมายปลายทาง

ดร.จิตรากล่าวอีกว่า วิธีคิดของคนส่วนใหญ่จะเห็นแค่ความสำเร็จของคนที่ประสบความสำเร็จ แต่จะไม่นึกถึงกระบวนการที่บุคคลนั้นผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้อย่างไร การจะทำให้เด็กไทยเยาวชนไทยหรือแม้แต่คนในวัยทำงานมีความสามารถในการฟันฝ่าต่ออุปสรรคนั้น ต้องเริ่มจากการให้สร้างเป้าหมาย ทักษะชีวิตเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องรู้จักที่จะมีเป้าหมายในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน การงาน ความรัก การแต่งงาน แต่ละช่วงช่วงชีวิตนั้นต้องมีเป้าหมาย โดยเฉพาะวัยเด็กและเยาวชนต้องตอบตัวเองให้ได้ว่าต้องการอะไรในชีวิต

"ต้องเริ่มคิดด้วยตัวเองจากนั้นมีกระบวนการลงมือทำ เดินไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ แม้จะเจออุปสรรคก็ไม่ยอมหยุด อาจจะมีเหนื่อยหรือร้องไห้บ้าง กระบวนการลงมือทำให้เกิดทักษะและเกิดการเรียนรู้ เป็นการฝึกให้เขาเข้มแข็งและแกร่งขึ้น" ดร.จิตรากล่าว และว่า

 "คนที่ประสบความสำเร็จในการฟันฝ่าอุปสรรคต้องมีองค์ประกอบ 4 ส่วนคือ

 1.ต้องรู้จักควบคุมสถานการณ์หรือปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ได้

2.ต้องรู้จักจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นมีส่วนร่วมกับปัญหา

3.ต้องก้าวต่อไปโดยไม่หยุดยั้ง

4. ความทนทานและอดทนที่จะก้าวไปสู่ความเร็จให้ได้" ดร.จิตรากล่าว

ขอบคุณอีกแล้วครับ อ่านความเห็นที่ 11 12 แล้วทำให้นึกขึ้นมาได้เรื่องนึงครับ คือผมเคยได้รับการอบรมจากนักจิตวิทยาท่านนึงชื่อ รศ.ดร.สิทธิโชค วรานุสันติกุล ซึ่งท่านเป็นอดีตคณะบดี คณะสิลปกรรมศาสตร์ ธรรมศาสตร์  ท่านกล่าวว่า  จากการวิจัยในทางจิตวิทยาพบว่าเด็กที่ รักและเคารพผู้ปกครอง ศรัทธาในตัวผู้ปกครอง ก่อนจะมีอายุ 12 ปี มีแนวโน้มไม่ประพฤติตัวในทางไม่ดี เหตุผลคือ หลังจากเด็กอายุเลย 12 สังคมหมู่เพื่อนจะมีอิธิพลต่อเค้ามากกว่า พ่อแม่ ดังนั้นถ้าพื้นฐานความรัก ความเกรงใจพ่อแม่ ก็จะเป็นภูมิคุ้มกันตัวเองได้ตลอด ดังนั้นข้อนี้น่าจะมีประโยชน์กับพ่อแม่ที่มีลูกทุกท่านได้ลองนำไปใช้ดูครับ

ออ!ลองไปหาหนังสือจิตวิทยาของท่านมาอ่านดูครับ ชื่อเรื่อง "ทำ  อย่างไร  ให้  เขายอม" รศ.ดร.สิทธิโชค วรานุสันติกุล  ประมาณ 180 บาทครับ ร้านซีเอ็ด

 ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ใหม่ๆที่ทิ้งไว้ค่ะ แล้วจะลองไปหาอ่านดูนะค่ะ เผื่อจะได้นำมาปรับใช้อะไรได้บ้าง

ถามผู้ปกครองเด็กซิครับ

กระทู้นี่ดีมากเลยนะ ด้วยเพราะอยากเห็นกระจกหลาย ๆ บานได้ส่องให้เห็นสาเหตุของ กปป(การเปลี่ยนแปลง)ทางการศึกษาบ้านเรา สำหรับเหตุผลของผมมีดังนี้ ช่วงเวลานี้ต้องยอมรับว่าเรา ๆ ไม่รู้จักหน้าที่รับผิดชอบ อ้างสิทธิแต่ไม่รู้จักหน้าที่

สังคมครอบครับอ่อนแอ สังคมโรงเรียนก็อ่อนแอ สังคมโดยรวมก็อ่อนแอตาม เพราะระบบทุนนิยมเข้ามาครอบงำการดำเนินชีวิตของแต่ละคนมากขึ้น จึงทำให้ผู้ปกครองไม่มีเวลาทำหน้าที่การเป็นพ่อแม่ที่ดี ลูกก็เลยเป็นผลพวงของพ่อแม่ที่ละลาเลยหน้าที่ จากครอบครัวหนึ่งก็ลามไปอีกครอบครัวอื่น ๆ ตามลำดับ เมื่อเด็ก ๆ มาอยู่รวมกัน กปป ในเชิงลบก็เริ่มก่อตัวมากขึ้น ๆ ขณะที่ผู้ปกครองก็มัวจมอยู่กับการทำมาหากิน

ยากส์ครับหากว่าคิดจะแก้แต่ไม่คยมองหน้าที่ตัวเองที่แท้จริงครับ